prolog.

  happysad - prosto w ogień

  Gdybym była Mali - gadałabym za trzech i to z taką wartością w decybelach jak przez co najmniej dziesięć megafonów, nie ogarniałabym nic, a już zwłaszcza swojego życia, spędzałabym noce na gadaniu na Skype ze swoimi znajomymi z internetu, pożerałabym książki, miałabym niesamowite szczęście i jarałabym się, że w Toronto kręcą "Miasto Kości". *
  Gdybym była Nickiem - nie rozstawałabym się z gitarą, mój najlepszy przyjaciel byłby skończonym idiotą (nie mówię, że nie jest), na wszystko miałabym komentarz, absolutnie nic by mnie nie ruszało, byłabym radosną posiadaczką świetnego refleksu i nie potrafiłabym nie dogryzać Mali.
  A ponieważ żadnym z moich rodziców nie byłam, zrobiłam najbardziej szaloną rzecz swojego życia, która w zasadzie była planem mojego przyjaciela, ale to jednak ja mu go podsunęłam. Podjęłam jedną najgłupszą i najlepszą decyzję, której konsekwencje przeżywać będę jeszcze długo, ale gdyby ktoś zapytał, czy żałuję, odpowiedziałabym, że nie. Niczego nie żałuję. Nawet tego, jak się ta historia skończy.
  Sądziłam, że mam dobre poczucie czasu. Okazało się, że nie mam go wcale. I wcale nie wyszłam na tym źle. Myślałam, że wiem, czego chcę. Okazało się, że nie mam pojęcia albo że to naprawdę coś całkiem innego. Na tym też nie wyszłam źle.
  Zdążyłam się nie raz zgubić w decyzjach moich, moich przyjaciół i rodziny. Zdążyłam nieraz zapomnieć, co w zasadzie jest moją teraźniejszością.
  Ale o jednym nie zapomniałam nigdy. Ogień niszczy i buduje, zabiera i daje.
  Jestem ogniem.
_______
* NIE MOGŁAM SIĘ POWSTRZYMAĆ.

No więc tego... Macie prolog. Od razu mówię, akcja dzieje się w przyszłości.